Siostry Klawerianki

W niedzielę 27.02.2022r gościliśmy w naszej parafii Siostry Misjonarki – s. Priscille z Indii oraz s. Bożenę z Polski. Przedstawiamy tekst wygłoszony podczas Mszy św. w naszym kościele.

 

Należymy do Zgromadzenia Sióstr Misjonarek św. Piotra Klawera założonego przez bł. Marię Teresę Ledóchowską. Spotkać nas można w wielu krajach Europy, Azji, Australii i Ameryki. Towarzyszymy ludziom na drodze wiary w konkretnym kontekście kulturowym.

 

Rodzina Zakonna obejmuje cztery człony przynależności: Siostry zakonne, eksterniści, zelatorzy i wolontariusze misyjni.

 

Narzędziami naszej pracy są: czasopisma misyjne wydawane w 10 językach zatytułowane: „Echo z Afryki i innych kontynentów”, projekty misyjne, związek mszalny dla misji i adopcja misyjna.

 

S. Priscilla podzieli się historią swojego powołania. Zobaczymy jak Pan Bóg posłużył się prostymi obrazami, zwyczajnymi okolicznościami, które na zawsze odmieniły jej życie.

 

1. Nazywam się Tedar. W moim języku Te oznacza pierwszą córkę, a Dar oznacza Światło. Pochodzę z Indii, z Manipur. Indie są 10 razy większe od Polski. Mamy 36 stanów i 415 języków oraz setki dialektów. Miliard i 300 milionów mieszkańców. – Urodziłam się w rodzinie protestanckiej. Moi rodzice wysłali mnie do katolickiej szkoły prowadzonej przez ojców misjonarzy San Francesco de Sales.

 

2. Każdego dnia uczestniczyłam w celebracji Eucharystii, pociągała mnie wiara katolicka i poprosiłam rodziców o chrzest. Zajęło mi prawie rok, aby uzyskać zgodę mojego ojca. Z pomocą dziadków, którzy byli katolikami, w wieku 12 lat zostałam ochrzczona.

 

3. W szkole wzrastało we mnie pragnienie głębszej miłości do Jezusa. Pewnego dnia, spacerując w ogrodzie przy szkole, zwróciłam uwagę na uschnięty kwiat maku i nagle poczułam, że moje życie bez Boga byłoby jak ten zwiędły kwiat i obudziło się we mnie pragnienie by zrobić coś wielkiego dla Pana Jezusa.

 

4. Po ukończeniu szkoły, mając 15 lat, poprosiłam rodziców o wstąpienie do zakonu i początkowo rodzice się sprzeciwili, ale po długim czasie nalegania przez dziadków ojciec zgodził się. Zgromadzenie było oddalone o 3,5 tysiąca kilometrów, 3 dni podróży pociągiem. Moim ojczystym językiem jest manipuri. Jest to pismo obrazkowe. (slajd) Zobaczcie, jak się pisze słowo dzień dobry i dziękuję.  (slajd) – Dziewczęta w szkole tańczą taniec narodowy ubrane są w tradycyjny strój sarii w kolorach flagi Indii: pomarańczowy oznacza siłę o odwagę, – biały: pokój, – zielony: życie.

 

5. W Indiach mamy 4 systemy kastowe: bramini, kszatrija, wajśia, śiudra (Dalici poza kastami).

 

6. Są wykluczeni i nie ma miejsca dla Dalitów w podziale kastowym. Dalitom powierza się prace na cmentarzu, przy spalaniu i grzebaniu zmarłych, wywóz śmieci, wyprawianie skór.

 

7. Odwiedzamy w wioskach rodziny Dalit. Często rodziny mieszkają na cmentarzach. Zadaniem dzieci jest pomoc rodzicom w ich pracy na cmentarzu. Większość tych dzieci nie uczy się, bo szkoła jest za daleko lub rodziców nie stać na czesne.

 

8. Na pytanie, czy nie boją się mieszkać na cmentarzu, siedmioletni Ebinezer odpowiedział: Nie – jestem do tego przyzwyczajony, mieszkam tu od urodzenia. Często jadłem to, co ludzie zostawiali zmarłym.

 

9. Na pytanie, kim chcieliby być w przyszłości, mała Mercyna odpowiedziała: Chciałbym być nikim. Ludzie Dalit są nikim dla ludzi żyjących w kastach. – chcemy pomóc wykształcić dzieci z rodzin dyskryminowanych. Możecie ich wspierać modlitwą i darowiznami na edukację dzieci.

 

10. Obecnie mamy do adopcji 26 dzieci, które mogą uczyć się i mieszkać w internacie. Jeśli ktoś chciałby zaadoptować dziecko w Indiach to po Mszy świętej można uzyskać więcej informacji.

 

11. Wspierać można również pracę misjonarzy poprzez Patronat Misyjny. Z archidiecezji krakowskiej na misjach pracuje 114 misjonarzy. Potrzeba wsparcia na dożywianie dzieci w szkole, w której uczy np. jedna z misjonarek świeckich w Zambii oraz wyposażenie dzieci w przybory szkolne. Ks. Marek Gizicki pracuje w Tanzanii wśród Masajów, buduje szkołę dla masajskich dzieci.

 

12. Oprócz projektów misyjnych, w naszym domu w Krakowie prowadzimy projekt duchowości „Słucham Serca” – czyli „Jak pracować, spełniać marzenia i być szczęśliwym”.
Jeśli chcesz: odnaleźć sens życia, być szczęśliwym, nawiązać relację z Bogiem, porozmawiać o dręczących cię problemach, nabywać umiejętności nazywania swoich emocji i radzenia sobie z nimi i wziąć udział w procesie rozeznawania powołania – to dla Ciebie organizujemy spotkania w 2 i 4 soboty miesiąca od godz. 10.00 do 16.00. Potrzebujemy takich miejsc, gdzie możemy się zatrzymać, spojrzeć na swoje życie z innej strony i otrzymać wsparcie i być może odmienić na zawsze swoje życie.

 

Spotkania organizujemy w strefach wiekowych dla dzieci, młodzieży i dorosłych.

 

Jak dołączyć?  Serdecznie zapraszamy! tel. 668 688 096